Nederlands Filmfonds
Deze pagina is specifiek gemaakt voor aanvragen bij het Filmfonds Shorts-programma.
De titel "Kisumu" vindt zijn oorsprong in de geboorteplaats van de protagonist, Kofi. Deze stad vertegenwoordigt ook de diepe culturele en emotionele wortels die hij koestert.
Statement
De film is een hartverwarmend eerbetoon aan Afrika. In het hart van het verhaal volgen we een Keniaanse man die geconfronteerd wordt met het plotselinge verdwijnen van zijn vrouw, waardoor hij alleen achterblijft om voor hun zoontje te zorgen. Deze film streeft ernaar een heldhaftige figuur te portretteren, gedreven door een allesomvattende liefde en vastberadenheid om zijn geliefde terug te vinden en tegelijkertijd voor hun kostbare baby te zorgen. Tijdens zijn zoektocht ontmoet hij Imane, een Marokkaanse vrouw die slachtoffer is van mensenhandel. Hij redt haar en besluit haar te beschermen terwijl hij zijn queeste voortzet. Deze onverwachte ontmoeting werpt een nieuw licht op zijn eigen strijd en versterkt zijn vastberadenheid om niet alleen zijn vrouw, maar ook Imane en anderen in soortgelijke situaties te redden. Ayman Samman, als scriptcoach, heeft geholpen om het verhaal nog dieper te doorgronden. Het huidige script vormt een raamwerk voor het uiteindelijke shootingdraft en dus in ontwikkeling. We hopen dat deze film een bron van trots en positiviteit zal zijn voor zwarte kijkers, vrij van clichématige karakters en stereotypering. De hoofdrolspelers worden neergezet als complexe individuen.
Kisumu is een film die gedreven wordt door de acteerprestaties en niet draait om esthetiek. De film heeft geen specifieke stijl; het is een mix van kleur- en zwart-witbeelden met verschillende beeldverhoudingen. De focus ligt volledig op de prestaties, het verhaal en de creativiteit. Ik wil een "naakte" film maken met een minimale crew en een eenvoudige aanpak. Ik ben een groot bewonderaar van de Franse Nouvelle Vague-beweging en met name van het werk van Haskell Wexler, vooral zijn film Medium Cool. Voor mij is Medium Cool een enorme inspiratiebron op het gebied van cinematografie en stijl.
De film opent met een uitgebreide danssequentie, waarbij dans een integraal onderdeel is van mijn persoonlijke stijl als filmmaker. Te midden van flatgebouwen zien we het personage Mulatu zijn betoverende moves uitvoeren op de meeslepende muziek van William Onyeabor. Hij wordt gezien als een baken van hoop door de buurtbewoners, die in de gekke, verwarde Mulatu een bron van harmonie en inspiratie vinden.
In de nachtelijke scènes, waar geweld een rol speelt, laten we ons inspireren door het werk van Richard Mosse, bekend om zijn gebruik van infraroodfotografie. We willen deze techniek gebruiken om een unieke visuele esthetiek te creëren die de scènes kleurrijk maakt en tegelijkertijd de dreiging vermindert. Het infraroodeffect geeft de omgeving een bijna dromerige, surrealistische uitstraling, waardoor de focus verschuift van het brute geweld naar de emotionele impact van de gebeurtenissen.
Als filmmaker wil ik een subtielere benadering van geweld hanteren, waarbij de nadruk ligt op de gevolgen en de menselijke reactie daarop. Daarom vermijd ik het om deze scènes te laten uitmonden in typische actie scènes. In plaats daarvan kiezen we er juist voor om de camera weg te draaien van het directe geweld of te blijven in de auto terwijl Kofi uitstapt, waardoor de kijker een suggestie krijgt van wat er gebeurt zonder het expliciet te tonen.
Door deze combinatie van infraroodfotografie en een subtiele benadering van geweld willen we een filmische ervaring creëren die diepgaand en uitdagend is, maar tegelijkertijd een gevoel van schoonheid en hoop behoudt te midden van duistere omstandigheden.
Choreografie
Een topdown shot van de vechtsequentie geschoten op roze infrarood, legt een surrealistische sfeer vast. Hun bewegingen vormen een choreografie van elegantie en kracht. Waardoor het gevecht een poëtische en hypnotiserende uitstraling krijgt.